(ur. 21 października 1932 w Warszawie,
zm. tamże 14 czerwca 1999)
historyk sztuki, dziennikarz, publicysta, varsavianista.
Jako dziecko brał udział w Powstaniu Warszawskim. Był posługaczem filii szpitala Ujazdowskiego na Sadybie. Przeżycia wojenne, które opisał w opublikowanej w 1979 roku książce „Tak zapamiętałem” zaważyły na całym jego dorosłym życiu. Nie przywiązywał wagi do dóbr materialnych. Każdą wolną chwilę przeznaczał na spisywanie, filmowanie i dokumentowanie faktów dotyczących II wojny światowej i Powstania Warszawskiego.
Był uczniem warszawskiego liceum im. T. Reytana. Relegowany ze szkoły tuż przed maturą za konflikt z nauczycielką historii w 1951 roku zdał egzamin dojrzałości eksternistycznie w liceum im. S. Staszica w Lublinie. W 1955 roku ukończył historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.
W latach 1955-1972 pracował w Muzeum Narodowym w Warszawie. Był przysięgłym biegłym sądowym w zakresie zabytkoznawstwa i sztuk plastycznych. W latach 1957-1972 pracował też jako nauczyciel „Historii sztuki” w Warszawskim Liceum Sztuk Plastycznych im. W. Gersona oraz jako wykładowca „Wiedzy o plastyce” w Studium Oświaty i Kultury Dorosłych i Ośrodku Nauk Społecznych i Wojskowych Warszawskiego Okręgu Wojskowego.
Od 1972 roku dziennikarz Telewizji Polskiej. Najpierw w Redakcji Publicystyki Kulturalnej programu 2 TVP gdzie współpracował m.in. z programem publicystycznym Pegaz a także tworzył program „Detektyw historii”. Od 1982 roku związany z Warszawskim Ośrodkiem Telewizyjnym i Telewizyjnym Kurierem Warszawskim. Na antenie WOT przygotowywał cykliczny program „Warszawskie miejsca pamięci”. Przez 10 lat prowadził też program Wiarus – Magazyn Kombatantów Warszawskich, który po jego śmierci przez dwa lata przygotowywała córka Małgorzata Karolina Piekarska. Zrealizował kilkadziesiąt reportaży i filmów dokumentalnych poświęconych historii II Wojny Światowej i Powstaniu Warszawskiemu m.in. „Ochotnik Janusz Kusociński”.
W prasie polskiej i polonijnej opublikował kilka tysięcy artykułów – głownie związanych z Powstaniem Warszawskim i II Wojną Światową. Stale współpracował z tygodnikiem „Stolica”, a także z wydawanym przez Muzeum Niepodległości periodykiem „Niepodległość i pamięć” oraz „Wojskowym Przeglądem Historycznym”.
Był rzecznikiem prasowym społecznego komitetu budowy Pomnika Powstania Warszawskiego, który po latach bojów stanął na placu Krasińskich. Wymyślił m.in. srebrne obrączki „cegiełki” z napisem „Bohaterom Powstania Warszawskiego 1944”. Był też jednym z inicjatorów utworzenia Muzeum Powstania Warszawskiego. W lipcu 1981 roku zrealizował reportaż o pierwszej zbiórce powstańczych pamiątek. Był także pomysłodawcą utworzenia na terenie Fortu IX („Czerniaków”) Muzeum Katyńskiego. Fort był jego wielką miłością i w 1989 roku po 20 latach zbierania materiałów, opublikował dokumentalną książkę zatytułowaną „Samotna placówka” poświęconą historii walk o Fort we wrześniu 1939 roku. W dowód uznania zasług dla tego miejsca w 2000 roku sala wystawowa w głównej kazamacie fortu otrzymała Jego imię.
Jeździł ze świątecznymi konwojami do Polaków mieszkających w Kazachstanie. Oprócz historii II Wojny Światowej i Powstania Warszawskiego Jego pasją były dzieje Warszawy. W latach 90-tych na antenie Telewizyjnego Kuriera Warszawskiego prezentował zagadki związane z historią Warszawy. Wyrazem uznania licznych zasług dla stolicy było przyznanie Mu przez przewodniczącego Rady Miasta nagrody Miasta Stołecznego Warszawy w 1998 roku. Choć nagradzany był wielokrotnie różnymi nagrodami to właśnie statuetkę Warszawskiej Syrenki cenił najbardziej.
Człowiek renesansu – potrafił nie tylko pięknie pisać, ze swadą opowiadać, ale także śpiewać (niegdyś związany był z chórem Harfa), tańczyć a nawet robić biżuterię i… malować. W 2002 roku w galerii Muzeum Wojska Polskiego zaprezentowano pośmiertną wystawę jego prac malarskich.
Całe życie mieszkał w Warszawie. Najpierw przez długie lata na Sadybie, potem na Żoliborzu, wreszcie na Saskiej Kępie. Pochowany na Starych Powązkach.
Ważniejsze nagrody:
- Nagroda Miasta Stołecznego Warszawy (1998)
Ważniejsze publikacje:
- „Wiedza o plastyce” Biblioteczka Słuchacza Państwowego Zaocznego Studium Oświaty i Kultury Dorosłych 1974 – podręcznik dla słuchaczy
- „Tak zapamiętałem” PIW 1979 – wspomnienia z lat 1939-1945
- „Samotna placówka” MON 1989 – historia walk o Fort IX („Czerniaków”) we wrześniu 1939
- „Glosa do Przedwiośnia” w „Niepodległość i pamięć” 1994 – o powrocie rodziny z Baku po 1920 roku
- „Syn dwóch matek” 2016 (do spółki z córką Małgorzatą Karoliną Piekarską) – o zagładzie Zamojszczyzny przez pryzmat losów Jana Tchórza.
Ciekawostki:
- Imię Macieja Piekarskiego nosi sala wystawowa w Muzeum Katyńskim zorganizowanym na terenie Fortu IX („Czerniaków”)
- Imię Macieja Piekarskiego nosi studio telewizyjne w TVP, z którego emitowane są programy TVP Warszawa m.in. Telewizyjny Kurier Warszawski